Systemy pisma

Japoński, to język samego diabła wymyślony
by powstrzymać rozwój Chrześcijaństwa na wyspach.

Systemy

Język japoński korzysta z dwóch alfabetów (kana) zwanych hiragana i katakana, które są różnymi wersjami tego samego zbioru dźwięków. W skład zarówno hiragany jak i katakany wchodzi ok. 50 ‘liter’ będących w rzeczywistości uproszczonymi znakami chińskimi, przekształconymi w alfabet fonetyczny (sylabariusz).

Do zapisu większości słów w języku japońskim stosuje się głownie chińskie znaki zwane kanji. Całkowitą liczbę kanji szacuje się na ponad 40,000. Jednakże jakieś 2,000 z nich stanowi 95% znaków używanych obecnie w tekstach pisanych. Zapis japoński nie zawiera odstępów między znakami dlatego też kanji umożliwia rozróżnienie poszczególnych słów w zdaniu. Co więcej, pozwala ono rozróżnić pomiędzy często występującymi w języku japońskim homofonami.

Hiragana stosowana jest głównie do zaznaczenia różnych funkcji gramatycznych. Przyjrzymy się temu dokładniej, gdy będziemy się uczyć o partykułach. Słowa zawierające skomplikowane lub rzadko używane kanji, wyrażenia kolokwialne jak i onomatopeje pisane są hiraganą. Bardzo często służy ona również początkującym uczniom języka w zamian za znaki kanji, których jeszcze nie znają.

Katakana, choć reprezentuje zbiór tych samych dźwięków co hiragana, stosowana jest głównie do zapisu słów obcego pochodzenia (nie ma bowiem kanji odpowiadających słowom opierającym się na alfabecie łacińskim). Kolejne trzy sekcje poświęcone będą hiraganie, katakanie i kanji

Intonacja

Jak dowiesz się już w następnej sekcji, każdy znak hiragany (i katakany) odpowiada określonym sylabom składających się z samych samogłosek lub samogłosek i spółgłosek. Wyjątkiem jest znak 「ん」 (「ン」w katakanie), któremu przyjrzymy się dokładniej w późniejszych sekcjach. Taki system sztywnej korespondencji między poszczególnymi znakami a odpowiadającymi im dźwiękami nie pozostawia żadnych wątpliwości co do wymowy. Jednakże prostota tego systemu sprawia, iż pojawiają się trudności w intonacji, które nie występuja w przypadku alfabetów takich języków jak chociażby angielski czy polski, gdzie pojedynczym literom odpowiadają poszczególne dźwięki (samogłoski, albo spółgłoski).

Prawidłowa intonacja ma duże znaczenie w przypadku języka mówionego. Dla przykładu, homofony, nawet zapisywane w identyczny sposób, różnią się nieznacznie właśnie sposobem w jaki są intonowane. Początkujący uczący się języka japońskiego często nie zwracają uwagi na poprawną artykulację wysokich i niskich tonów, co w efekcie prowadzi do wymowy nienaturalnej i naznaczonej obcym akcentem. Próba stworzenia i zapamiętania zasad wymowy byłaby mozolna i pracochłonna szczególnie, że akcent może zmieniać się w zależności od kontekstu lub odmiany języka. Dlatego też najlepiej uczyć się poprawnej intonacji poprzez naśladowanie rodzimych użytkowników języka.

Lekcje zawarte w tej sekcji

Hiragana - Główny alfabet fonetyczny języka japońskiego. Stosowany głównie do zaznaczenia funkcji gramatycznych. Czasem zastępuje rzadkie lub przestarzałe znaki kanji. Lekcja ta przeanalizuje wszystkie znaki hiragany.
Katakana - Alfabet służący do zapisu słów obcego pochodzenia nie mających swoich odpowiedników w kanji. Lekcja ta przeanalizuje wszystkie znaki katakany.
Kanji - System chińskich znaków zaadoptowany specjalnie na potrzeby języka japońskiego. Lekcja ta przedstawia ogólne cechy kanji i opisuje różne strategie ich nauki.

← Poprzednie (Wprowadzenie)

Spis treści

Następne (Hiragana) →

This page has last been revised on 2004/11/24